Film zachowuje charakterystyczną dla cyklu o Zatoichim konstrukcję. Światem skrachowanych wartości rządzi przemoc, chciwość i pożądanie. Pojawiają się w nim jednak ludzie, którzy choć pogardzeni i wyklęci, znajdują siłę, by przywrócić porządek, a przynajmniej ukarać zło... To jednak nie wszystko, gdyż „Zatoichi i Yojimbo” posiada dwa niebagatelne atuty, windujące go na wyższy poziom.
Pierwszym i chyba ważniejszym jest reżyseria Kihachi Okamoto – sprawnego majstra kina akcji i zarazem „najpoważniejszego&#8221 ; z aktorów, którzy brali się za klasyczny cykl Zatoichiego. Pod jego okiem walki są dynamiczniejsze niż zwykle, humor jakoś bardziej śmieszy, a końcowa akcja budzi rzeczywistą grozę.
Druga sprawa, to udział Toshiro Mifune, który odrabia tu swoją życiową rolę ze „Straży przybocznej”. Mimo że nie jest tożsamy z bezimienny yojimbo z filmu Kurosawy, to charakterologicznie powtarza, a nawet rozwija tamtą postać. Choć znać w nim już cień pewnego zmanierowania, to bez wątpienia warto popatrzeć na tego wielkiego aktora w jego żywiole. Co istotne, schemat fabularny „Straży przybocznej” wcale nie został tu skopiowany, co nazbyt często przytrafiało się japońskim filmom akcji tamtego okresu...

Jeśli ktoś zainteresował się cyklem o Zatoichim, to ten film powinien zobaczyć przede wszystkim. To także niezła gratka dla miłośników talentu Toshiru Mifune. Ogólnie: dobre kino akcji – i to nie tylko na japońskim, ale po prostu światowym poziomie.